باتری‌های شناور، انرژی مورد نیاز خود را در محلولهای آبی درون تانکهای جداگانهای ذخیره میکنند که هرچه این تانکهای ذخیره بزرگتر باشند، انرژی بیشتری نیز ذخیره خواهد شد. باتری‌های شناور، سیستمهای ذخیره انرژی نویدبخشی همانند انرژی خورشیدی و بادی هستند؛ اما مشکلی که در مورد این باتریها وجود دارد این است که در اثر شارژ و دشارژهای طولانی با کاهش ظرفیت مواجه میشوند و بنابراین به منظور محافظت از ظرفیت این باتریها بایستی نگهداری مداومی از الکترولیت آنها انجام داد.
با بهبود ساختار مولکولهای موجود در محلولهای الکترولیت مثبت و منفی و انحلالپذیری آنها در آب، محققان دانشگاه هاروارد توانستند باتری را تعبیه کنند که پس از 1000 چرخه تنها با 1% کاهش ظرفیت مواجه میشود.
به گفته پروفسور عزیز (Aziz): "حتی باتری‌های لیتیم-یون نیز به مقدار 1000 چرخه، شارژ و دشارژ کامل نمیشوند. از آنجایی که توانستیم این الکترولیتها را در آب خنثی حل کنیم، باتری با طول عمر بسیار زیاد بدست آمد. از طرفی مواد موجود در این باتری خاصیت خورندگی نداشته و با مواد ارزان قیمتی نیز قابل تهیه هستند. هدف این محققان، ساخت باتری است که برای ذخیره انرژی به ازای هر کیلووات-ساعت، $ 100 مصرف کرده که این رقم قابل رقابت با سیستمهای انرژی خورشیدی و بادی است.
نکته کلیدی در طراحی این باتری، فهم این مسئله است که چرا مولکولهای پیشین به سرعت در محلولهای خنثی حل میشدند. در ابتدا محققان پی بردند که چگونه مولکول وایولوژن در الکترولیت منفی تجزیه میشد؛ لذا بهبودهایی بر ساختار این مولکول صورت گرفت.
سپس بر روی مولکول فروسن تمرکز شد که خواص الکتروشیمیایی مناسبی در الکترولیت مثبت از خود نشان داد.
مولکول فروسن برای ذخیره بار الکتریکی بسیار مناسب است منتها کاملاً در آب نامحلول است. با استفاده از این مولکول، محققان توانستند مولکولهای نامحلول را با مولکولهای به شدت محلول تبدیل کنند که به طور پایدار، شارژ و دشارژ میشود.
استفاده از آب با pH خنثی نیز به شدت در کاهش قیمت غشای یونگزین که دو وجه باتری را از هم جدا میکند، مؤثر واقع شد. اکثر باتری‌های شناور امروزی از پلیمرهای گرانقیمتی استفاده میکنند که یکسوم قیمت باتری را به خود اختصاص میدهد. با استفاده از آب نمک در هر دو طرف غشا میتوان این پلیمرهای گرانقیمت را با هیدروکربنهای ارزان جایگزین کرد.
