ساخت کامپوزیت‎های هوشمند مورد استفاده در رهایش دارو

گروهی از پژوهشگران، یک کامپوزیت هوشمند کاملا زیست‎تخریب‎پذیر ارائه کرده‎اند که هرگاه تحت نور لیزر قرار گیرد، دارو را درون بدن رها می‎سازد.
سیستم‎های رهایش دارو یک هدف ستودنی در پزشکی مدرن محسوب می‎شوند. زیرا دقیقا جایی که در درون بدن نیاز به درمان است، دارو را رها می‎سازند و سبب به حداقل رساندن عوارض جانبی ناشی از مصرف دارو در بدن می‎شوند. در حال حاضر گروهی از پژوهشگران، یک کامپوزیت هوشمند کاملا زیست‎تخریب‎پذیر ارائه کرده‎اند. این نانوکامپوزیت دارو را زمانی درون بدن رها می‎کند که توسط نور لیزر مورد اصابت واقع شود.

تاکنون رویکردهای بسیار مختلفی در سیستم‎های رهایش دارو بررسی شده است. به‎ویژه برای درمان‎های ضدسرطان که دارای عوارض جانبی ناخوشایندی است‎. در این بین، ترکیبی از لیپوزوم‎های حساس به حرارت، نانوذرات معدنی که می‎توانند تابش اشعه مادون قرمز نزدیک (NIR) را به گرما تبدیل کنند و یک ماتریس پلیمری بر پایه پروتئین طبیعی فیبرین نیز، بخشی از رویکرد Nuria Vilaboa و Francisco Martín-Saavedra در سیستم رهایش داروست.

آنها می‎گویند: "رویکرد ما، تابع تکنولوژی لیپوزومی است. تکنولوژی لیپوزومی اولین سیستم رهایش دارویی بود که برای اهداف بالینی مورد تایید قرار گرفت و در درون هیدروژل‎های هوشمندی انجام شد که به نور NIR واکنش نشان می‎دادند.
در ابتدا، گروهی از محققین در بیمارستان‎های دانشگاه‎های مختلف، داروی ضدسرطان دوکسوروبیسین را که بطور گسترده مورد استفاده قرار می‎گیرد، برای تبدیل به لیپوزوم‎های حساس به حرارت بصورت کپسول درآوردند. همان حامل‎های کروی کوچک ساخته شده از مولکول‎های چرب شناخته شده نظیر فسفولیپیدها. سپس داروی بارگذاری شده روی لیپوزوم‎ها همراه با مبدل‎هایی از نانوذرات سولفید مس یا نانوذرات توخالی طلا، درون یک ماتریس هیدروژلی فیبرین جا داده شد. این ترکیب یک ماده بیولوژیکی زیست‎تخریب‎پذیر و تزریقی را که با مولکول‎های دارویی و نانومبدل‎های حساس به حرارت بارگذاری شده‎اند، تولید می‎کند.
پس از انتقال ژل به بدن و در جاییکه ژل در دمای بدن پلیمریزه می‎شود، رهایش دارو می‎تواند با استفاده از نور لیزر NIR صورت پذیرد. این نور توسط نانومبدل‎ها جذب می‎شود و به گرما تبدیل می‎شود. هنگامی که حرارت موضعی از دمای ذوب لیپوزوم‎ها بیشتر شود، دارو نیز آزاد می‎شود.

آنها ابراز داشتند: "با تعدیل مقدار انرژی ذخیره شده لیزر در کامپوزیت، شارهای تابشی، غلظت نانومبدل‎های NIR و وسعت ناحیه تابشی در لیپوژل، مقدار داروی آزاد شده در درون بدن را می‎توان بطور دقیق تعریف کرد."
محققان معتقدند که این رویکرد کاملا کاربردی است. زیرا نور لیزر NIR می‎تواند چندین سانتیمتر نفوذ کند و به بافت‎های بیولوژیکی بدن برسد و یا با فیبر نوری همراه شود تا به بافت‎های سخت‎تر برسد.
Vilaboa اشاره داشت: فناوری ما می‎تواند به مشکلات سیستم‎های رهایش دارو در کامپوزیت‎ها غلبه کند. این مشکلات اغلب به تخریب جز پلیمری وابسته است و در بسیاری موارد منجر به رهایش کم اولیه یا بیش از حد نیاز می‎شود.
این تیم تحقیقاتی اکنون در حال برنامه‎ریزی برای انجام تست‎های پیش‎بالینی هستند تا تعیین کنند آیا لیپوژل‎های پاسخ‎دهنده به NIR می‎توانند تومور را کنترل کنند.

filereader.php?p1=main_10a7cdd970fe135cf

منبع مطلب