تولید انرژی الکتریسیته رایگان با استفاده از ژنراتورهای نانو

دستگاه‎های الکترونیکی قابل حمل برای شارژ شدن نیاز به باتری دارند. محققین نشان داده‎اند که نانوسیم‎های ارزان قیمت می‎توانند انرژی مورد نیاز برای استفاده در حرکات مکانیکی را تامین کنند که احتمالا در آینده منجر به پیشرفت هایی در صنعت پزشکی در کمک به باتری‎های کار گذاشته شده در بدن و یا دستگاه‎های تلفن همراه شوند.

به گفته ژونگ لین ونگ استاد و پروفسور علم مواد دانشکاه گرجستان و یکی از محققین برجسته این تحقیق اعلام کرد: " زمانی که شما راه می‎روید ، قابلیت تولید 67 وات انرژی را دارید. انگشت  شما قابلیت تولید 0.1 وات انرژی  و تنفس شما 1 وات انرژی را دارد، اگر شما بتوانید بخشی از آن را تبدیل نمایید ، می‎توانید از این انرژی برای شارژ نمدن دستگاه‎های همراه تان استفاده نمایید. در این تحقیق نشان دادیم که می توانیم حدود 17 تا 30 درصد از این انرژی را به انرژی قابل استفاده تبدیل کنیم . نتایج این تحقیق یک نظریه را تایید می کند؛"

نانو سیم‎های اکسید روی یک قطعه پیزوالکتریک قوی را نشان می دهد که در پاسخ به فشار مکانیکی تولید برق می‎نماید. به طور معمول بارهای مثبت و منفی یون های روی و اکسید کربن در این نانوسیم‎های بلوری ، یکدیگر را از بین می‎برند، اما وقتی که واکنش سیم‎هایی از نظر شیمیایی به پایان برسد در بالای یک الکترود رشد می‎کنند، در واکنش به ارتعاض و خم شدن ، آوریزان می‎شوند. این ناپایداری ایجاد یک میدان الکتریکی می‎کند که زمانی که نانوسیم به یک مدار وصل می شود جاری می شود. اگر چه هر نانوسیم تنها قدرت بسیار کمی را تولید می‎کند، وانگ می گوید: "با خروجی همزمان از بسیاری از نانوسیم‎ها، ما می‎توانیم قدرت بالا تولید کنیم آزمایشگاه ما در حال حاضر فناوری برای برداشت قدرت از چندین نانوسیم توسعه یافته است. از آنجا که فرایند شیمیایی که سیم ها را می توان رشد داد، ارزان می باشد، در بعضی موارد ممکن است عملیات تولید آرایه های بزرگ که قادر به تامین برق کافی برای وسایل الکترونیکی مصرفی باشد، مفید باشد." وی افزود :" ما می توانیم این را در بستر های پلیمری با هزینه بسیار کم رشد دهیم. هدف ما این است که یک روز آن را در کفش‎های مردم قرار دهیم تا بتوانید در هنگام راه رفتن برق تولید کنید. "

یکی از کاربردهای "نانو ژنراتورها" فراهم کردن برق کافی برای یک سنسور گلوکز در زیر پوست بازو می‎باشد، یک سنسور قند خون قند را به ساعت مچی منتقل می‎کند و یک روز ایمپلنت سنسور می‎تواند به صورت خودکار در صورت نیاز انسولین را آزاد کند.