محققان موسسه فرانهوفر روشی را برای ساخت ایمپلنت‌های با استحکام بالا ابداع کردند. این محققان توانستند در ساخت ایمپلنت استخوان پلاستیکی به روش پرینت سه بعدی از فناوری پلاسمای سرد کمک بگیرند. این تحقیقات که در همکاری با هفت شریک دیگر در اتحادیه اروپا انجام می‌شود، از پلاسمای سرد در فرآیند لایه به لایهٔ پرینت سه بعدی به منظور استحکام سلول‌های تشکیل‌دهنده استخوان استفاده می‌کنند.
در ایمپلنت‌ها از مواد بیولوژیکی مبتنی بر پروتئین به عنوان عامل کراس لینک‌کننده استفاده می‌شود. ایمپلنت‌ها باید از جنس و ماده‌ای ساخته شوند که با بدن انسان سازگاری داشته باشد، تولید مواد سمی نکند، باعث ایجاد حساسیت نشود و مشکلی برای سلامتی بدن پیش نیاورد. سیستم پلاسمایی که در این تحقیق از آن استفاده شده است جت پلاسمایی می‌باشد. جت پلاسمایی که حاوی گروه‌های واکنش‌پذیر است، به طور موثری بر روی هر لایه ساخته شده ایمپلنت استخوانی عمل می‌کند. گروه‌های آمینو از پلاسما با سطح لایه‌های چاپ شده پیوند تشکیل می‌دهند که این امر چسبندگی موثرتر سلول‌های استخوانی به بستر را امکان پذیر می‌کند.
ترکیب نازل پرینتر سه بعدی و جت پلاسما بر روی دستگاه منجر به فرآیند پوشش‌دهی مناسبی می‌گردد، به طوریکه استفاده از آن نسبتاً ساده و آسان است. این فرآیند جدید در پرینت سه بعدی به خوبی می‌تواند جایگزین روش‌های قبلی شود. علاوه بر این محققان می‌گویند که این فرآیند نیازی به هیچ‌گونه پیش پردازش شیمیایی ندارد که موجب زیست سازگار بودن این فرآیند می‌گردد.
ایمپلنت‌های استخوان از یک داربست کوپلیمری ساخته شده‌اند و مواد بکار رفته شباهت بسیار نزدیکی به استخوان واقعی دارند. فرآیند پرینت امکان ایجاد ایمپلنت‌های بسیار دقیق و متناسب را فراهم می‌کند. هدف از این تکنولوژی جایگزینی یک ساختار مصنوعی برای سلول‌های استخوانی از دست رفته است که بتدریج توسط آنزیم‌های بدن شکسته می‌شوند و با محیط بدن سازگار می‌گردد.
این فرآیند را می‌توان با اضافه کردن پرکننده‌هایی با تراکم بالاتر برای دستیابی به استحکام بیشتر بهبود بخشید. همچنین موادی مثل آنتی‌بیوتیک‌ها نیز می‌توانند به پرکننده اضافه شوند تا خطر ابتلا به عفونت را کاهش دهند. در کل در این روش امکان کنترل شکل، تخلخل، پایداری مکانیکی و ویژگی‌های بیومکانیکی وجود دارد و در نهایت پزشکان را قادر به تولید ایمپلنت‌های استخوان مخصوص هر بیمار با سازگاری فوق العاده و پتانسیل بازسازی و احیای استخوان می‌نماید.
در حال حاضر این تکنولوژی هنوز آزمایشی و محدود به محیط آزمایشگاه است و این محققان بدنبال انجام آزمایشات بالینی و در پی آن شرکای صنعتی هستند.
