این فیلم‌ها دارای یک نانوفلز رسانا (10 الی 20 نانومتر ضخامت است که با یک لایه اکسید (به ضخامت 2 نانومتر ) عایق بندی شده است. جریان هنگامی ایجاد می‌شود که پالس‌های آب باران و آب اقیانوس ها به طور متناوب تغییر کرده و در طول نانولایه های حرکت کند. تفاوت در میزان شوری آب، الکترون‌ها را به زیر لایه فلز می‌کشاند.
فرانز گیگر ، پروفسور شیمی دانشگاه وینبرگ گفت:"در واقع لایه اکسیدی روی نانومتال است که باعث می شود دستگاه شروع به کار نماید. به جای خورده شدن ، حضور اکسیدها در فلزات منجر به مکانیسمی می‌شود که الکترون‌ها را خاموش می‌کند." فیلم‌ها شفاف هستند، ویژگی ای که میتوان از آن در سلول خورشیدی نیز استفاده نمود. محققان در نظر دارند این روش را با استفاده از مایعات یونی دیگر از جمله بررسی کنند. گیگر افزود:"سهولت مقیاس پذیری نانولایه فلزی به مناطق بزرگ و سهولت پوشش پلاستیک ، ما را به سمت ساختارهای سه بعدی می‌برد که درآن میتوان حجم زیادی از مایعات را استفاده کرد. طرح های تاشو که به عنوان مثال در کوله پشتی ها جای می‌گیرند نیز ممکن است با توجه به میزان شفافیت فیلم‌ها در اتصالات نانولایه‌های فلزی به سلول خورشیدی یا نانولایه‌های فلزی در کاربردهای دیگر مورد استفاده قرار گیرند. گیگر و میلر استاد شیمی تیمی را هدایت کرد که شبیه‌سازی های اتکی را برای بررسی رفتار دستگاه‌های مربوطه در سطح اتمی انجام دادند. روش جدید ولتاژ و جریان‌هایی را با دستگاههایی مبتنی بر گرافن تولید می‌کند که تقریبا 30 درصد بازده دارند که مشابه سایر رویکردهای تحت بررسی نانولوله‌های کربن و گرافن اما با ساخت تک مرحله‌ای از عناصر فراوان می‌باشد. این سادگی امکان مقیاس پذیری ، اجرای سریع و هزینه کم را فراهم می‌آورد.
از بین فلزات مورد بررسی، محققان دریافتند که آهن، نیکل و وانادیوم به بهترین نحو عمل می‌کنند. گیگر عنوان کرد که "چشم‌اندازهای جالبی برای انواع مختلف انرژی و کاربردهای آن وجود دارد اما ارزش واقعی مکانیسم جدید انتقال الکترون اکسید فلز است".
