بسیاری از فلزات به هنگام حرارت دهی دچار انبساط می‌شوند. اما آلیاژهایی وجود دارند که ابعاد آن‌ها به هنگام نوسانات دمایی به سختی دچار تغییر می‌شود. از جلمه مهم‌ترین این آلیاژها، آلیاژهای مورد استفاده در صنایع هوافضا می‌باشند. در سال 1920 چارلز ادوارد گوئیلام، دانشمند سوئیسی- فرانسوی توانست آلیاژی را تولید کند که در برابر حرارت‌دهی به سختی دچار انبساط حرارتی می‌شد و به این ترتیب جایزه نوبل را در آن سال از آن خود کرد. اما در صنایع هوافضا به فلزات متعددی نیاز است که همگی دارای ضرایب انبساط حرارتی قابل توجهی هستند.
دیمیتری سرابرنیکو، محقق جوان متخصص در IKBFU با همراهی دکتر کلمنتیو، رئیس آزمایشگاه سیستم‌های الکترونی قوی همبسته و دکتر الکسیو، دانشمند دانشگاه تحقیقات هسته‌ای ملی MEPHI، ترکیبی را ابداع کرده که دارای ضریب انبساط حرارتی منفی می‌باشد. به این ترتیب با حرارت‌دهی، این ترکیب فشرده می‌شود. از آنجا که نبود انبساط حرارتی در تجهیزات هوا فضا مورد نیاز است؛ کامپوزیتی نانو ساختار توسط این محققان طراحی شده است که ترکیبی از فلزات معمول مورد استفاده در صنایع هوا فضا و ترکیب جدید ابداع شده است. به این ترتیب می‌توان در نوسانات دمایی، ترکیب کامپوزیت را به گونه‌ای طراحی کرد که ضریب انبساط حرارتی صفر به دست آید.
