یکی از موادی که به صورت گسترده در فیلترهای تصفیه آب مورد استفاده قرار میگیرد، کربن فعال است. در اثر واکنش کربن با اکسیژن، حفرات میکروسکوپی در آن ایجاد میشود. درصد بالای تخلخل منجر به افزایش مساحت سطح این ماده شده و آن را برای حذف آلودگیها (ترکیبات آلی خطرناک، بنزن و سموم) بسیار مناسب میسازد.
یکی از مشکلات کربن فعال، دفع این ماده با آلودگیهای جذب شده روی آن است. در مقابل، نانولولههای کربنی ساختار بازی دارند و اجازه دسترسی آسان به مکانهای فعال در سطح خارجی نانولوله فراهم میشود. یکی از چالشهای استفاده از نانولوله کربنی، سختی جداسازی آنها از آب و مشکلاتی است که برای سلامتی و اکوسیستم دارد.
در تحقیقات جدید نشان داده شده است که امکان اتصال نانولولهها به ذرات کلوئیدی میکرونی وجود دارد. این امر نیاز به ذرات نگهدارنده سنگین و بزرگ را رفع می‌کند. قرار دادن نانولولهها در یک ساختار سلسلهمراتبی روش جدیدی برای کاربردهای مهندسی ماکروسکوپی است. محققان آرایههای نانولوله را با طول صدها میکرومتر روی صفحات معدنی با جرم و حجم ناچیز رشد دادند. نام این ساختار نانولوله دماسبی یا CNPs است. این صفحات مغناطیس هستند، اما مقدار مغناطیسی بودن آنها به اندازهای است که مانع از تجمع آنها میشود.
در مقایسه با نانولولههای منفرد، این ساختارها با استفاده از نیروی جاذبه مغناطیسی، نیروی گرانش به صورت موثر جدا از هم میمانند و در عین حال آلودگیها را از آب جذب میکنند. این ساختارها با استفاده از روش استاندارد CVD البته با کاتالیست متفاوت نسبت به CNT تولید میشوند. برخلاف CNT، ساختارهای CNP به صورت موثر از هم جدا میمانند.
