پژوهشگران "دانشگاه ایالتی میشیگان"(MSU) با همکاری "کاظم کاشفی"(Kazem Kashefi)، دانشمند ایرانی این دانشگاه، در بررسی جدیدی نشان داده‌اند که میکروب‌ها می‌توانند به بازیافت یک منبع طبیعی ارزشمند کمک کنند. "جما رگورا"(Gemma Reguera)، سرپرست این پژوهش گفت: درسی که ما از این پژوهش می‌گیریم، این است که واقعاً باید خارج از چارچوب فکر کنیم. ما تنها قله یک کوه یخی را می‌بینیم. میکروب‌ها میلیاردها سال است که روی زمین بوده‌اند و این که فکر کنیم آنها نمی‌توانند کاری انجام دهند، مانع بسیاری از ایده‌ها و برنامه‌ها می‌شود.
رگورا و گروهش، با باکتری‌های موجود در خاک و رسوبات که با نام "ژئوباکتر"(Geobacter) شناخته می‌شوند، کار کردند. آنها در جدیدترین پروژه خود، به بررسی این موضوع پرداختند که هنگام برخورد این باکتری‌ها با کبالت چه اتفاقی رخ می‌دهد. رگورا گفت: کبالت، بسیاری از میکروب‌ها را از بین می‌برد. این ماده، به سلول‌های میکروب‌ها نفوذ می‌کند و به تخریب آنها می‌پردازد. حدس پژوهشگران این است که ژئوباکتر می‌تواند از این سرنوشت فرار کند. این میکروب‌ها، یک گروه مقاوم هستند. آنها می‌توانند از ورود آلاینده‌های اورانیوم به آب‌های زیرزمینی جلوگیری کنند و با جذب انرژی از مواد معدنی حاوی اکسید آهن، به تأمین نیروی خود بپردازند.
دانشمندان در مورد نحوه تعامل میکروب‌ها با کبالت، اطلاعات کمی دارند اما بسیاری از پژوهشگران باور دارند که خطر فلز سمی برای میکروب‌ها بسیار زیاد است. در هر حال، رگورا و گروهش، این باور را به چالش کشیدند و دریافتند که ژئوباکترها می‌توانند "معدن‌کارهای" مؤثر کبالت باشند و فلز را از زنگ‌زدگی خارج کنند؛ بدون اینکه به آن امکان دهند تا به سلول‌هایشان نفوذ کند و آنها را از بین ببرد. آنها در اصل خود را با این فلز می‌پوشانند. رگورا گفت: آنها نانوذرات کبالت را روی سطح خود تشکیل می‌دهند و خود را به فلز تبدیل می‌کنند. فلز برای آنها مانند یک سپر عمل می‌کند و به محافظت از آنها می‌پردازد.
رگورا این کشف را اثبات مفهومی می‌داند که راه را برای تحقق بسیاری از احتمالات هیجان‌انگیز هموار می‌کند. برای نمونه، شاید ژئوباکتر بتواند اساس زیست‌فناوری جدیدی باشد که برای بازیابی کبالت از باتری‌های لیتیوم- یون ارائه می‌شود و وابستگی به معادن کبالت را کاهش می‌دهد. این پژوهش، در مجله "Frontiers in Microbiology" به چاپ رسید.
